Χρόνος που πέρασε μα δεν ακούμπησε κανένα
Όλο προσμέναμε κι ήταν τα χείλη μας σφιγμένα
Σβήναμε τις φωτιές να μη μας πνίξουν τα καμμένα
Το χώμα σκάβαμε να έχουμε όνειρα κρυμμένα
Ανυποψίαστος κι αν μοιάζει ο ήλιος όταν βγαίνει
Σαν ένα χάραγμα στο χρόνο την καρδιά ζεσταίνει
Κι ανάβουν οι φωτιές και είναι τα χώματα σπαρμένα
Κι όνειρα ανθίζουνε, από τα μάτια τα βρεγμένα