तीनशे वर्ष तीनशे वर्ष महारष्ट्र पारतंत्र्यात अंधकारात चाचपडत होता
वर्षातल्या बारही अमावास्यानी जणू काय धरारा घातला होता
महाराष्ट्राची भूमी घोड्यांच्या ताप खाली वेदनांनी कणत होती गाऱ्हाणं गात होती
प्राणीमात्र झाले दुःखी
पाहता कोणी नाही सुखी
कठीण काळे ओळखी धरीणात कोणी
माणसा खावयां अन्न नाही
अंथरूण पांघरूण तेही नाही
घर कराया सामग्री नाही
विचार सुचे ना काही
अखंड चिंतेच्या प्रवाही
पडले लोक
सह्यांद्रीच्या कडे कपाऱ्या
सिंधू सागराच्या लाटा
आणि संत सज्जनांचे टाळ मृदंग
नियतीच्या गाभारातील अद्रीश्य शिवशक्तीला आवाहन करीत होते