Í fjarlægri löndum, undir bláum himni
Þar sem vetrarnóttin drýgir sig aftur í tímann
Ein ung kona, tólf mánuðir ár
Hún ein og ein, í endalausum myrkri
Nóttin langa, einmana hún stendur
Blikkandi stjörnur, hún sér engan gleðitár
Black metal tónar, bera hana áfram
Þessi djúpa dökktíð, hún býr þennan fórn
Í kvikmyndalegri byltingu, hún leitar eftir svari
En engar hugmyndir af von, bera hún í sér
Með hverri streymi, af Black metal kveðju
Hún finnur frið í þessum hryllingslegu sveit
Nóttin langa, einmana hún stendur
Blikkandi stjörnur, hún sér engan gleðitár
Black metal tónar, bera hana áfram
Þessi djúpa dökktíð, hún býr þennan fórn
Í geislum norðurljósa, hinir bláir dansa
Hún líta á, þráðalegt, en þó óhugsandi
Svipað andlit hennar, í drauma háð
Black metal tónarnir, bera hana aftur
Nóttin langa, einmana hún stendur
Blikkandi stjörnur, hún sér engan gleðitár
Black metal tónar, bera hana áfram
Þessi djúpa dökktíð, hún býr þennan fórn