Jedno niebo niosą nad głowami jeden słońca dzban
O tym samym mówią godzinami mylą półmrok bram
Uczą się swoich rąk spojrzeń myśli słów
Mają swój własny kąt w ciepłym domu snu
Wierzą w siebie zakochani
Wspólny jest ich świat
Żyją jeszcze marzeniami swych dwudziestu lat
Widzą błękit w szarym oknie
Biegną miastem w pełnię łąk
Gdy mijają ich przechodnie są daleko stąd
Widzą błękit w szarym oknie
Biegną miastem w pełnię łąk
Gdy mijają ich przechodnie są daleko stąd
Jeden pejzaż dzielą między siebie jeden godzin rytm
Co dzień w oczy patrzą sobie śmielej gdy nie widzi nikt
Póki dzień chwilą jest migotaniem barw
Znaleźć chcą własną treść zwykłych ludzkich spraw
Wierzą w siebie zakochani
Wspólny jest ich świat
Żyją jeszcze marzeniami swych dwudziestu lat
Zamiast listów piszą wiersze
Wróżą z wosku gubią dni
I szalone niosą serce klucz do własnych drzwi
Naj
Zamiast listów piszą wiersze
Wróżą z wosku gubią dni
I szalone niosą serce klucz do własnych drzwi
Naj
Wierzą w siebie zakochani Video (MV)
Irena Jarocka - Wierzą w siebie zakochani Lyrics
We currently do not have these lyrics.
If you would like to submit them, please use the form below.
We currently do not have these lyrics.
If you would like to submit them, please use the form below.
Jedno niebo niosą nad głowami jeden słońca dzban
O tym samym mówią godzinami mylą półmrok bram
Uczą się swoich rąk spojrzeń myśli słów
Mają swój własny kąt w ciepłym domu snu
Wierzą w siebie zakochani
Wspólny jest ich świat
Żyją jeszcze marzeniami swych dwudziestu lat
Widzą błękit w szarym oknie
Biegną miastem w pełnię łąk
Gdy mijają ich przechodnie są daleko stąd
Widzą błękit w szarym oknie
Biegną miastem w pełnię łąk
Gdy mijają ich przechodnie są daleko stąd
Jeden pejzaż dzielą między siebie jeden godzin rytm
Co dzień w oczy patrzą sobie śmielej gdy nie widzi nikt
Póki dzień chwilą jest migotaniem barw
Znaleźć chcą własną treść zwykłych ludzkich spraw
Wierzą w siebie zakochani
Wspólny jest ich świat
Żyją jeszcze marzeniami swych dwudziestu lat
Zamiast listów piszą wiersze
Wróżą z wosku gubią dni
I szalone niosą serce klucz do własnych drzwi
Naj
Zamiast listów piszą wiersze
Wróżą z wosku gubią dni
I szalone niosą serce klucz do własnych drzwi
Naj
O tym samym mówią godzinami mylą półmrok bram
Uczą się swoich rąk spojrzeń myśli słów
Mają swój własny kąt w ciepłym domu snu
Wierzą w siebie zakochani
Wspólny jest ich świat
Żyją jeszcze marzeniami swych dwudziestu lat
Widzą błękit w szarym oknie
Biegną miastem w pełnię łąk
Gdy mijają ich przechodnie są daleko stąd
Widzą błękit w szarym oknie
Biegną miastem w pełnię łąk
Gdy mijają ich przechodnie są daleko stąd
Jeden pejzaż dzielą między siebie jeden godzin rytm
Co dzień w oczy patrzą sobie śmielej gdy nie widzi nikt
Póki dzień chwilą jest migotaniem barw
Znaleźć chcą własną treść zwykłych ludzkich spraw
Wierzą w siebie zakochani
Wspólny jest ich świat
Żyją jeszcze marzeniami swych dwudziestu lat
Zamiast listów piszą wiersze
Wróżą z wosku gubią dni
I szalone niosą serce klucz do własnych drzwi
Naj
Zamiast listów piszą wiersze
Wróżą z wosku gubią dni
I szalone niosą serce klucz do własnych drzwi
Naj