Augo mine kan ikkje sjÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂ¥ deg,
Henden mine kan ikkje nÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂ¥ deg.
Enda veit eg sÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂ¥ visst du er.
Kvar dag eg vaknar, du er meg nÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂær.
FÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂølgjer etter meg kor eg gÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂ¥r.
Tankan mine er du som rÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂ¥r.
Gjev meg varsel nÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂ¥r vondt vil hende.
Er vegjen farleg, du ber meg vende.
I lange netter du gjev meg ord,
Om glÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂøymde kjelder i heimejord.
Kven er du som trufast fÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂølgjer mitt far?
Kan du, sÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂ¥ bed eg deg: Gje meg eit svar!
Er eg den du var?