Söz veriyorum, gözyaşlarım artık sana akmayacak.
Hasretini kalbime gömüp,
Acısını sineme çekeceğim.
Zehirden şerbetler içtim, anılar sel olup aktı.
Rüzgarlar bedenimdeki feryadımı alsın, götürsün.
Ay ışığı üstüme gölgelensin, seni unutursun.
Sensiz olan günlerimi sevip, sensizliğe alışacağım.
Bir gün bitecek bu sancı, özgürlüğe kanat açarak.
Yalanlar örüldü, kalpler kırıldı.
Sevdanın rengi soldu, umutlar tükendi.
Gözyaşlarım kurudu, yorgunluğum arttı.
Artık dayanacak gücüm kalmadı.
Yeter ki bu karanlık bitsin, bir ışık versin.
Yeter ki bu sessizlik kırılsın, bir şarkı söylesin.
Yeter ki bu kalp atsın, özgürlüğe kanat açsın.
Belki bir gün geri dönersin, belki bir gün...
Yorgun düştüm bu savaşta, kalbim yara bere.
Ne kadar uğraşsam da, seni unutmak nafile.
Her köşede, her sokakta, seni arıyor gözlerim.
Sensizlik bir zehir gibi, damarlarımda dolaşıyor.
Yorgun düştüm bu savaşta, kalbim yara bere.
Ne kadar uğraşsam da, seni unutmak nafile.
Her köşede, her sokakta, seni arıyor gözlerim.
Sensizlik bir zehir gibi, damarlarımda dolaşıyor.
Yeter ki bu kalp atsin. Yeter ki bu kalp..
Geçmişe dönüp bakıyorum, anılar gözlerimin önünde.
Birlikte yaşadığımız güzel günler, acıyla kalbimi deliyor.
Seni affetmek istiyorum, ama öfkem hala taze.
Belki bir gün, belki bir gün...
Unutmak kolay değil, biliyorum.
Ama her şeye rağmen yaşamak gerek.
Yeniden sevmek, yeniden gülmek...
Belki bir gün geri dönersin, belki bir gün...
Ama ben seni unutmayacağım,
Her zaman kalbimde yaşayacaksın.